Page 54 - Management_agricultural_drought_2561

47

Chenglin et al. (2004) ติดตามสภาวะการเกิดภัยแลง โดยใชขอมูล normalized difference
vegetative index (NDVI) หาความสัมพันธคาความชื้นของพืชพรรณ และ normalized difference water

index (NDWI) วัดปริมาณน้ําในดิน บริเวณพื้นที่เกษตร ทางภาคเหนือของประเทศจีน ซึ่งสามารถติดตาม
สภาวะความแหงแลงดังกลาว ไดอยางถูกตองแมนยําและทันตอสถานการณภัยแลง
วีระศักดิ์ และ พูลศิริ (2548) ไดศึกษาการกําหนดพื้นที่เสี่ยงภัยแลงบริเวณภาคตะวันออกของ
ประเทศไทย โดยศึกษาปจจัยที่กอใหเกิดสภาวะแหงแลง ใชการวิเคราะหหาความสัมพันธเชิงพื้นที่ระหวาง

ปจจัยตางๆ รวมกับการใชระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตรในการจัดเตรียมขอมูลพื้นฐาน วิเคราะห และจัดทํา
แผนที่ ซึ่งการวิเคราะหเพื่อกําหนดพื้นที่เสี่ยงภัยแลงไดกําหนดคาถวงน้ําหนักของแตละปจจัยตามลําดับของ
อิทธิพลที่มีตอความแหงแลง คือ ดัชนีฝนแลง การอุมน้ําของดิน พื้นที่ชลประทาน ปริมาณน้ําใตดิน จํานวน
วันที่ฝนตกรายปเฉลี่ย และการใชประโยชนที่ดิน มีคาถวงเปน 3 : 2.5 : 2 : 1.5 : 1 : 1 ตามลําดับ พบวา

สามารถจัดกลุมระดับความเสี่ยงภัยแลงบริเวณภาคตะวันออกเปน 4 ระดับ คือ ระดับไมเสี่ยงภัยแลงมีพื้นที่
8,370.24ตารางกิโลเมตร เสี่ยวงภัยแลงระดับต่ํามีพื้นที่ 10,236.22 ตารางกิโลเมตร เสี่ยงภัยแลงระดับปาน
กลางมีพื้นที่ 10,343.06 ตารางกิโลเมตร และเสี่ยงภัยแลงระดับสูงมีพื้นที่ 5,661.74 ตารางกิโลเมตร
ตรีรัตน และคณะ (2549) ไดศึกษาการประเมินโอกาสเกิดความแหงแลงเชิงพื้นที่ในลุมน้ํากวาน

พะเยา ในพื้นที่อําเภอเมือง อําเภอแมใจและบางสวนของ กิ่งอําเภอภูกามยาว ใชปจจัยดานอุทกวิทยา
อุตุนิยมวิทยาและ การเกษตร พบวาพื้นที่สวนใหญที่โอกาสเกิดพื้นที่แหงแลงปานกลาง คิดเปนพื้นที่ 655.45
ตารางกิโลเมตร (69.57%) พื้นที่ที่มีโอกาสเกิดพื้นที่แหงแลงต่ําหรือ ไมเกิด คิดเปนพื้นที่ 149.92 ตาราง

กิโลเมตร (15.91%) และพื้นที่ที่มีโอกาสพื้นที่แหงแลงสูงคิดเปนพื้นที่ 136.82 ตารางกิโลเมตร (14.52%)
จิตราพร (2554) ไดศึกษาเรื่องการวิเคราะหพื้นที่เสี่ยงภัยแลงบริเวณลุมน้ําแมกลาง เพื่อการใช
ประโยชนที่ดินอยางยั่งยืน โดยมีวัตถุประสงคเพื่อวิเคราะหหาพื้นที่เสี่ยงภัยแลง และเสนอแนะแนวทางเพื่อให
เกิดการใชประโยชนที่ดินอยางยั่งยืนบริเวณลุมน้ําแมกลาง จังหวัดเชียงใหม โดยใชการตัดสินใจแบบหลาย
เกณฑและระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตรทําการศึกษาวิเคราะห 7 เกณฑปจจัยที่เกี่ยวของ ไดแก ปริมาณ

น้ําฝนเฉลี่ยรายป การใชประโยชนที่ดิน ความสามารถในการอุมน้ําของดิน คาการใชน้ําของพืช ความหนาแนน
ของลําธาร ขนาดของพื้นที่ลุมน้ํายอย และความลาดชัน รวมกับการประยุกตใชวิธีการตัดสินใจดวย
กระบวนการวิเคราะหตามลําดับชั้นเพื่อลําดับหนวยพื้นที่ศึกษาและจัดกลุมตามระดับความเสี่ยงภัยแลงเปน 5

ระดับ คือ พื้นที่เสี่ยงตอการเกิดภัยแลงมากที่สุด มาก ปานกลาง นอย และไมเสี่ยงตอการเกิดภัยแลงจาก
การศึกษา พบวาพื้นที่ลุมน้ําแมกลางซึ่งมีเนื้อที่ทั้งหมด 606.07 ตารางกิโลเมตร ถูกจัดเปนพื้นที่เสี่ยงตอการ
เกิดภัยแลงมากที่สุด 3,528 ไร หรือ 5.65 ตารางกิโลเมตร พื้นที่เสี่ยงตอการเกิดภัยแลงมาก 16,541 ไร หรือ
26.47 ตารางกิโลเมตร พื้นที่เสี่ยงตอการเกิดภัยแลงปานกลาง 103,055 ไร หรือ 164.85 ตารางกิโลเมตร

พื้นที่เสี่ยงตอการเกิดภัยแลงนอย192,959 ไร หรือ 308.73 ตารางกิโลเมตร พื้นที่ที่ไมเสี่ยงตอการเกิดภัยแลง
62,711 ไร หรือ100.34 ตารางกิโลเมตร โดยแนวทางบรรเทาภาวะภัยแลงในพื้นที่ที่สามารถกระทําไดตามแนว
ทางการใชประโยชนที่ดินอยางยั่งยืน คือ การปองกันรักษาและฟนฟูพื้นที่ปาไม การสรางแหลงเก็บกักน้ํา การ
จัดระบบปลูกพืชโดยการเลือกชนิดพันธุพืชและชวงเวลาปลูกที่เหมาะสมและการอนุรักษดินและน้ําโดยการ

ปลูกหญาแฝก และการเพิ่มอินทรียวัตถุในดิน