Page 69 - Management_agricultural_drought_2561

บทที่ 6

การบริหารจัดการภัยแลง

ผลจากการใชทรัพยากรธรรมชาติอยางสิ้นเปลืองจากการขยายตัวทางเศรษฐกิจเพิ่มรายไดของประชาชาติ

ประกอบกับการเพิ่มขึ้นของประชากร การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศโลก ไดสงผลใหเกิดปญหาดาน

ภัยธรรมชาติ และทวีความรุนแรงและความถี่ในการเกิดมากขึ้นเรื่อยๆ แตละครั้งมักจะกอใหเกิดความเสียหาย
เปนจํานวนมาก ดังนั้นจึงจําเปนจะตองมีแนวทางในการบริหารจัดการกับภัยพิบัติ ดวยการมีกรอบการดําเนินงาน

และแผนงานที่ชัดเจน เพื่อเปนหลักใหหนวยงานที่เกี่ยวของรวมทั้งประชาชนไดนําไปปฏิบัติไดอยางเปนรูปธรรม
บรรเทาความสูญเสียและลดผลกระทบได โดยควรเนนไปที่การปองกัน การลดผลกระทบและการเตรียมพรอม

กอนเกิดภัย การจัดการระหวางมีภัยและการฟนฟูภายหลังการเกิดภัยหรือภัยสงบแลว

6.1 การบริหารจัดการภัยพิบัติของประเทศไทยในปจจุบัน

การบริหารจัดการ ตองมีองคประกอบในดานตางๆ ไดแก การเตรียมการปองกันและลดผลกระทบ

การเตรียมพรอมเพื่อรับการเกิดภัย การจัดการระหวางการมีภัย และการจัดการฟนฟูหลังการเกิดภัยขึ้นมาแลว
ปจจุบันไดมีการดําเนินการในเรื่องดังกลาวทั้งจากภาครัฐ เอกชน องคกรพัฒนาเอกชน ตลอดจนประชาชนเอง

ก็มีการตื่นตัวในดานนี้เปนอยางดี ซึ่งในปจจุบันไดมีการดําเนินการดานตางๆ เพื่อการบริหารจัดการปญหาภัย
พิบัติทางธรรมชาติ ไดแก

1) การจัดทําขอมูลพื้นที่เสี่ยงภัยตางๆ
2) การติดตั้งระบบเตือนภัย (Early warning) ในบางจุดที่มีความเสี่ยง แมจะยังไมครอบคลุมทุกพื้นที่ก็ตาม

3) การฝกอบรมเพื่อเตรียมความพรอมในการเผชิญกับภัย ทั้งในระดับเจาหนาที่และประชาชน

4) การประชาสัมพันธเพื่อสรางความรู ความเขาใจ ดานการเกิดภัย การปฏิบัติเมื่อเกิดภัย และการ
ฟนฟูหลังการเกิดภัย

5) การใหบริการขอมูลและขาวสาร

6) การวิเคราะหขอมูลพื้นที่ประสบภัยและการประเมินความเสียหายเบื้องตน เพื่อใหหนวยงาน
ที่เกี่ยวของสามารถดําเนินการชวยเหลือไดทันเวลา และถูกตองเหมาะสม

7) การใหความชวยเหลือในดานตางๆ เมื่อเกิดภัย ทั้งดานการฟนฟูที่ทํากิน ที่อยูอาศัย สุขอนามัย
ชีวิตความเปนอยู การประกอบอาชีพ และการฟนฟูดานจิตใจ

6.2 แนวทางการพัฒนาพื้นที่แลงซ้ําซาก
พื้นที่เสี่ยงภัยแลง เปนพื้นที่มีแนวโนมในการขาดแคลนน้ํา ดังนั้นการจัดการเรื่องน้ําจึงเปนสิ่งสําคัญ

ที่จะตองใหมีการเก็บกักน้ํา การชะลอการไหลของน้ํา และการเพิ่มระยะเวลาการไหลของน้ําใหยาวนานขึ้น
เนื่องจากแหลงที่มาของน้ําในประเทศไทย ไดรับน้ําจากน้ําฝนในชวงฤดูมรสุมตะวันตกเฉียงใต พายุไตฝุน และ

ดีเปรสชั่นที่พัดผาน ในชวงเดือนพฤษภาคมถึงเดือนตุลาคม ซึ่งปริมาณฝนรวมตลอดปเฉลี่ยทั่วประเทศ

มีคาประมาณ 1,572.5 มิลลิเมตร แนวทางในการบริหารจัดการพื้นที่เพื่อเก็บกักน้ําฝนไวใชประโยชนใหมากที่สุดโดย