Page 38 - พื้นที่แล้งซ้ำซากภาคตะวันออก

29

มีความสำคัญต่ำสุด คือสัมประสิทธิ์การใชน้ำของพืช ผลการศึกษาพบวา จังหวัดเชียงใหมและจังหวัดลำปางม ี
ั
ี่
คาเฉลี่ยของคาความเสี่ยงแหงแลงคอนขางสูง เนื่องจากพื้นที่อื่น ๆ เปนพื้นทดอนอาศยน้ำฝนและมีการทำประโยชน

ทางดานการเกษตรที่หลากหลาย
วิวัฒน และคณะ (2553) ไดทำการศกษาการประเมนผลกระทบในพื้นที่เสี่ยงตอการเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาต ิ
ึ

ิ
ั
ลุมน้ำแควใหญตอนลางจังหวดกาญจนบุรีประเทศไทย พบวาพื้นที่ศึกษามีการใชที่ดินแบงเปน 11 ประเภท ไดแก
นาขาว พืชไร ไมยืนตน ปาไมผลัดใบ ปาผลัดใบ ทุงหญาและไมละเมาะ พื้นที่ลุม เหมืองแรและบอขุด แหลงน้ำ
ธรรมชาต แหลงน้ำที่สรางขึ้น ชุมชนและ สิ่งปลูกสราง โดยสวนใหญเปนพื้นที่ปาไมผลัดใบ 2,354.43 ตาราง
ิ
ิ
ั
ิ
กิโลเมตร คิดเปนรอยละ 68.90 ของพื้นทศึกษา มีพื้นที่เกด การชะลางพงทลายของดนในระดับรุนแรงมากและ
ี่
รุนแรง 22.21 ตารางกิโลเมตรและ 52.31 ตารางกโลเมตรคิดเปนรอยละ 0.64 และ 1.53 ของพื้นที่ศึกษา
ิ
ิ
ตามลำดับ พื้นที่เสี่ยงตอการเกิดดินถลมในระดับสูง 58.23 ตารางกโลเมตรคิดเปนรอยละ 1.70 ของพื้นทีศึกษา
่

พืนทีเสี่ยงตอการเกิดอทกภัยในระดบสูง 528.03 ตารางกโลเมตรคิดเปนรอยละ 15.45 ของพื้นที่ศึกษา พืนที่เสี่ยง
่
ุ
ั
้
ิ
้
ตอ การเกิดภัยแลงในระดับสูง 59.72 ตารางกโลเมตรคิดเปนรอยละ 1.74 ของพื้นที่ศึกษา และมีพื้นที่เสี่ยงตอการ
ิ

้
ั
ิ
่
เกิดภัยพิบัติ ซ้ำซอนในระดบสูง 79.67 ตารางกโลเมตรคิดเปนรอยละ 2.33 ของพืนทีศึกษา โดยสวนใหญ
ิ
ถูกจัดเปนพื้นที่เสี่ยงภัยพิบัตซ้ำซอนในระดับปานกลาง 2,297.71 ตารางกโลเมตร คิดเปนรอยละ 67.24 ของพื้นท ี่
ิ
ศึกษา พื้นที่ที่ไดรับผลกระทบจากภัยพิบัติซ้ำซอนระดับสูงในพื้นที่พืชไร ไมยืนตน และปาผลัดใบ เปนพื้นที่ 68.85
8.36 และ 0.92 ตารางกิโลเมตร ตามลำดับ
สุระ และอุษาวด (2550) ศึกษาเพื่อการประเมินพื้นที่เสี่ยงภัยจากการเกิดภัยแลงของจังหวัดนาน โดยระบบ
ี
ิ
สารสนเทศภูมิศาสตร ดวยวิธีการวเคราะหศักยภาพเชิงพื้นที่ (Potential Surface Analysis : PSA) โดยอาศัย
ื
่
้

ึ
ั
หลกการจากการศกษาวจัย เพือกำหนดพนทีที่เสี่ยงตอการเกิดอุทกภัย และภัยธรรมชาติในเขตลุมน้ำภาคเหนือของ
ิ
่
สำนักงานนโยบายและแผนสิ่งแวดลอม (2541) ซึ่งกำหนดตัวแปรและปจจัย (Parameter) คาคะแนนถวงน้ำหนัก
ความสำคัญ (Weighting) และระดบของประเภทขอมลที่ใชในการศึกษาเพอกำหนดพื้นที่เสี่ยงภัยแลงในจังหวัดนาน
ั
ู
ื
่
โดยมีปจจัยหลักใชในการศกษาดังนี้ปริมาณน้ำฝนรายปจำนวนวันที่ฝนตก เขตชลประทานและแหลงน้ำ แหลงน้ำใตดิน
ึ
พืชปกคลุมดิน เนื้อดิน ความลาดชัน ความหนาแนนของลำน้ำในลุมน้ำยอย และขนาดของพื้นที่ลุมน้ำยอย กำหนด
คาถวงน้ำหนัก (Weighting) ของแตละตัวแปรขางตนและคาระดบคะแนน (Rating) ประเภทขอมูลของแตละตัวแปร
ั
ั
ดวยวิธีการจัดลำดับความสำคัญ (Prioritized Weighting and Rating Scale) การวเคราะหจำแนกระดบความเสี่ยงตอ

ิ
การเกิดแผนดินถลม ภัยแลง และน้ำทวม ออกเปน 4 ระดับ คือ ไมเสี่ยงภัย เสี่ยงภัยระดับต่ำ เสี่ยงภัยระดับปานกลาง
และเสี่ยงภัยระดับสูง ผลการศึกษา พบวา จังหวัดนานสวนใหญพื้นที่ที่เสี่ยงภัยแลงระดับรุนแรง พบวาอยูในเขตอำเภอ
นานอย อำเภอนาหมน และอำเภอเวยงสา
ี
ื
่
ิ
ึ
่
สุรีรัตน และคณะ (2552) ศกษาเรืองการประเมนพื้นที่เสี่ยงภัยแลง จังหวัดตาก ประเทศไทย ตามความ
แปรผันของดัชนี โดยใชระบบภูมิสารสนเทศ โดยนำเสนอการประยุกตใชระบบสารสนเทศภูมิศาสตรและแบบจำลองเชิง
ิ
ั
พื้นที่ เพื่อจำแนกพื้นที่เสี่ยงภัยแลงบริเวณจังหวัดตาก โดยวิธีการวิเคราะหศักยภาพเชิงพื้นที่ การประเมนระดบความ
ิ
แหงแลงทางอุตุนิยมวิทยา การประเมนระดบความแหงแลงทางอุทกวิทยา และการประเมินระดับความแหงแลงทาง
ั
พืชพรรณ โดยวิธีการวิเคราะหศักยภาพของพื้นที่ เปนการประยุกตใชระบบภูมิสารสนเทศรวมกับหลักการวิเคราะห
ั
ิ
ศักยภาพของพื้นที่ และวิธีการซอนทับขอมูล เพื่อวิเคราะหและประเมินความเสี่ยงตอการเกดภัยแลงในบริเวณจังหวด